لکنت یا ناروانی گفتار چیست؟

لکنت زبان یک اختلال گفتاری است که در آن صداها، هجاها یا کلمات تکرار می‌شوند یا کشیده ادا می‌شوند یا همراه با قفل در اندام‌های گویای تولید می‌شوند و این علائم منجر به از هم گسیختگی جریان روان گفتار می‌شود. این اختلال گفتاری ممکن است با رفتارهای تقلایی مانند چشمک زدن سریع چشم یا لرزش لبها همراه باشد. لکنت زبان می‌تواند ارتباط برقرار کردن با دیگران را دشوار کند، که اغلب بر کیفیت زندگی فرد تاثیر می‌گذارد.
نشانه‌های لکنت زبان می تواند به طور قابل توجهی در طول روز فرد متفاوت باشد. به طور کلی، صحبت در برابر یک گروه یا صحبت کردن با تلفن ممکن است باعث شود لکنت زبان شخص شدیدتر شود، در حالی که آواز خواندن، خواندن از روی متن یا همخوانی کردن می تواند به طور موقت لکنت را کاهش دهد.


چه کسی لکنت می‌کند؟

لکنت زبان در تمام سنین بر افراد تاثیر می¬گذارد. اغلب در کودکان بین 2 تا 5 سالگی در حالی که در حال رشد مهارت های گفتار و زبان خود هستند، رخ می‌دهد. تقریبا 5 درصد از همه کودکان در طول زندگی خود از چند هفته تا چند سال به مدت طولانی لکنت داشته اند. پسران دو برابر دختران دچار لکنت می‌شوند. شیوع لکنت در افراد بزرگسال یک درصد می‌باشد.


گفتار به طور معمول چگونه تولید می‌شود؟

ما از طریق یک سری از حرکات دقیق و هماهنگ عضلانی که شامل تنفس، آواسازی (تولید صدا) و بیان یا تلفظ (حرکت گلو، کام، زبان و لب ها) است، صداهای گفتاری را بیان می کنیم حرکات عضلانی توسط مغز کنترل می شوند و از طریق حس شنوایی و لمس ما کنترل می شوند.



چه چیزی باعث لکنت می شود؟

اگر چه مکانیزم دقیق آن هنوز مشخص نیست ، دو نوع لکنت وجود دارد که شایع تر هستند . لکنت رشدی و لکنت نوروژنیک
لکنت رشدی
لکنت رشدی در کودکانی اتفاق می افتد که هنوز در حال یادگیری مهارت های گفتاری و زبانی خود هستند. این شایعترین نوع لکنت زبان است. بعضی از دانشمندان و پزشکان معتقدند که لکنت رشدی، زمانی رخ می دهد که توانایی های گفتاری و زبان کودکان نتوانند خواسته های کلامی کودک را برآورده کنند. لکنت رشدی معمولا به صورت ژنتیکی در خانواده وجود دارد.
لکنت نوروژنیک
لکنت نوروژنیک ممکن است بعد از سکته مغزی، ضربه به سر یا سایر انواع آسیب مغزی رخ دهد. در لکنت نورولوژیک، مغز با مشکلی در هماهنگ کردن مؤلفه¬های مختلف درگیر در صحبت کردن به علت مشکلات ارسال سیگنال بین مغز و عضلات مشکل دارد.


چگونه لکنت تشخیص داده می شود؟

لکنت معمولا توسط پاتولوژیست گفتار و زبان (گفتاردرمانگر)، تشخیص داده می‌شود. گفتاردرمان ، عوامل مختلف از جمله تاریخچه کودک (مانند زمانی که اولین بار متوجه لکنت او شدند و در چه شرایطی)، تحلیل رفتار لکنت کودک و ارزیابی توانایی‌های گفتار و زبان کودک و تاثیر لکنت بر زندگی او را در نظر می‌گیرد.
هنگام ارزیابی یک کودک برای لکنت زبان، گفتاردرمان سعی می‌کند احتمال ادامه دادن لکنت توسط کودک را پیش بینی کند. برای تعیین این تفاوت، گفتاردرمان عوامل فاحشی مانند تاریخچه‌ی لکنت خانواده را در نظر می‌گیرد، اینکه آیا لکنت کودک شش ماه یا بیشتر طول کشیده است یا اینکه کودک سایر مشکلات گفتار و زبانی را نشان می دهد؟


لکنت چگونه درمان می شود؟

درمان‌های متعدد وجود دارد. ماهیت درمان بر اساس سن فرد، اهداف ارتباطات و عوامل دیگر متفاوت خواهد بود. اگر شما یا فرزند شما دارای لکنت هستید، برای تعیین بهترین گزینه‌های درمان با گفتاردرمان مشورت کنید.
برای کودکان پیش‌دبستانی، درمان اولیه ممکن است از لکنت در حال رشد جلوگیری کند و از یک مشکل احتمالا مادام العمر جلوگیری شود. بعضی از استراتژی ها می‌توانند به کودکان کمک کنند تا بتوانند روانی گفتار خود را بهبود بخشیده و نگرش مثبتی نسبت به برقراری ارتباط رشد دهند. توصیه می‌شود که کودک در صورت لزوم برای سه تا شش ماه مورد ارزیابی قرار گیرد، رفتارهای تقلایی لکنت، سابقه خانوادگی لکنت یا سایر اختلالات گفتار و زبان بررسی شود. برخی محققان توصیه می‌کنند که کودک هر سه ماه یک بار مورد بررسی قرار گیرد تا تعیین شود که آیا لکنت افزایش یا کاهش دارد. درمان اغلب شامل آموزش والدین در مورد راه‌های حمایتی برای تولید گفتار روان توسط کودک می‌باشد.
والدین برای موارد زیر آموزش دریافت می‌کنند:
- فراهم کردن یک محیط آرام در خانه که فرصت های زیادی برای صحبت کردن کودک ایجاد می-کند. (شامل تعیین زمان‌های معین برای گفتگو با یکدیگر است، به ویژه هنگامی که کودک هیجان زده است و حرف‌های زیادی برای گفتن دارد.
- از نشان دادن واکنش منفی نسبت به لکنت کودک خودداری کنید. در عوض، باید به لکنت مثل هر مشکل دیگر در زندگی کودک واکنش نشان دهید. این ممکن است تصحیح ملایم لکنت باشد و کودک را به سمت گفتار روان سوق دهد.
- اگر کودک در طی دوره های فشار زیاد دچار مشکل می شود، از او نخواهید تا به روش خاصی سخن بگوید یا به طور صریح برای افراد صحبت کند.
- سعی نکنید جملات کودک را تکمیل کنید همچنین، به او کمک کنید تا یاد بگیرد که یک شخص می تواند حتی زمانی که لکنت رخ می دهد، ارتباط برقرار کند
- اگر او موضوع لکنت را مطرح می‌کند، به طور آشکار و صادقانه به کودک درباره لکنت صحبت کنید.



درمان لکنت زبان

بسیاری از درمان های اخیر برای نوجوانان و بزرگسالان که لکنت زبان دارند شامل یادگیری راه‌هایی برای کاهش لکنت زبان در هنگام صحبت کردن می‌باشد، مانند صحبت کردن با سرعت کمتر، تنظیم تنفس، و یا حرکت تدریجی در تولید کلمه‌های تک هجایی به سمت کلمات طولانی و جملات پیچیده تر می‌باشد. اکثر این درمان ها نیز به درمان اضطراب کمک می کنند؛ چون فردی که لکنت زبان دارد در شرایط خاص صحبت کردن دچار اضطراب می‌شود.


دارودرمانی

اداره غذا و داروی ایالات متحده (FDA) هرگونه دارو برای درمان لکنت را تایید نکرده است. با این حال، برخی از داروهایی که برای درمان سایر مشکلات مانند صرع، اضطراب یا افسردگی مورد تایید قرار گرفته اند، برای درمان لکنت زبان استفاده شده‌اند. این داروها اغلب دارای عوارض جانبی هستند خصوصا برای کسانی که آنها را برای مدت طولانی مصرف می‌کنند. محققان اخیرا در مطالعه اخیر که موسسه ملی ناشنوایان و سایر اختلالات ارتباطی (NIDCD) بود، تأکید کردند که درمان دارویی در کنترل لکنت زبان ها عمدتا ناکارآمد است.




جهت تعیین وقت می‌توانید با ما تماس بگیرید:
021-22632356
021-22632357

آدرس:
تهران-خیابان شریعتی - پایین تر از صدر
خیابان خاقانی- جنب بیمارستان جواهری پلاک 50 واحد 1